Galopująca mizantropia i inne takie.

Hejka.

Ostatnio przechodzę jakieś apogeum galopującej mizantropii, no po prostu mam ludziowstręt jak cholera... ale żeby taki całkiem idiopatyczny, to nie powiem :<

I popadłam w totalne znudzenie internetami, a w szczególności społecznościówką. Wciąż lubię se popatrzeć na wysublimowane estetycznie obrazki i poczytać inspirujące treści, ale zniechęca i przytłacza mnie to całe mooorze szitowia, przez które się trzeba przedzierać. Juciub wysrywa mi co rusz propozycje makijaży "na co dzień", w których czułabym się jak klaun, propozycje filmów jutuberek "urodówek", które ze skóry już po prostu wychodzą, żeby zainteresować publikę... mój osobisty hit - przycinanie sobie włosów na głowie i klejenie ich nad oczami w charakterze brwi(!), albo te wszędobylskie ohydne góry lakieru na pazurach, ambitne "wyzwania" pokroju "pisiont warstw samoopalacza"... eee, jakiś festiwal masowego zdurnienia, czy ki czort? I to robią lasie, których kontent był kiedyś naprawdę całkiem sensowny... A teraz? Stare baby Dorosłe kobiety upychają do miniaturek infantylne kiczowate ikonki, trzaskają (w swoim mniemaniu chyba słitaśne?) minki jak z jakiejś żenującej pantomimy dla niedorozwiniętych umysłowo... :/ 

Nie, nie, nie.

Wybaczcie mi tę fazę na bycie takim rozjuszonym negiem - to przejściowe, wooot... taki tam kryzysik przed kolejnym skokiem rozwojowym, fin de siecle, czy cuś... na szczęście jestem na tyle cywilizowana, że nie piszę nigdzie hejterskich komciów - ale com se poansubowała, to moje... :) A tera jeszcze mam potrzebę se ulać na blogassku, bo blogassek to także namiastkowa forma kozetki...

Czuję obecnie uogólnioną, przemożną potrzebę redukowania, oczyszczania i upraszczania. Rzeczy, ludzi, bodźców. Moja szafa drastycznie schudła - a ja paradoksalnie nagle "mam co na garba wciągnąć". Moje estetyczne sympatie zdecydowanie odpływają od udziwnień i "nabżdżenia wszystkiego na bogato" i dryfują w kierunku surowej ascezy kolorystycznej, klasyki, jakości, prostoty, ponadczasowości - ale niekoniecznie spospolicenia - chyba wręcz przeciwnie, bo szykowna prostota niesamowicie koi oczy na tle nawału pstrej, modnej, taniej sezonowej tandety. Wreszcie pojęłam, że to ubiór ma być subtelnym dopełnieniem dla mnie, a nie mnie przytłaczać - paradoksalnie w oszczędnych rozwiązaniach stylówkowych czuję się dobrze "wyeksponowana" jako JA; coraz mniej we mnie imperatywu substytuowania sobie "charyzmy" przekombinowanymi ałtfitami i toną dodatków. Im mniej mam czasu, tym bardziej go sobie cenię i żal mi go tracić na:

- konsumowanie pokładów kałtentu z mediów wszelkiej maści (celebrycki lajf, szybka moda, ploty, sensacje, wiadra pomyj, wojenki i pyskówy od polityki po wybory żywieniowe)

- jałowe lub zgoła szkodliwe relacje, oparte wyłącznie na jednostronnych staraniach i wiecznych ustępstwach

- psującą krew, frustrującą robotę

- niezadowalające estetycznie otoczenie

- "perfumy" - a raczej pachniuchy za dwie dychi, obowiązkowo z nutą kociej kuwety (sorry, nie jestem snobką, ale musiałby mi naprawdę kolosalny mamut nastąpić na narząd powonienia, abym nie wyczuła różnicy pomiędzy bazarowym psikadłem a markowymi perfumami)

- gromadzenie klamotów, o które potem się potykam i mam wincyj do sprzątania

- noszenie "po domu" starych skulkowanych łachów

- trzymanie pięknych ubrań i przedmiotów na "specjalne okazje" (ciekawe jakie, własny pogrzeb i stypę..?)

- odkładanie marzeń i planów na "kiedyś"

- pielęgnowanie Wewnętrznej Dziadówki (stanowczo uważam, że "chytry dwa razy traci" i "co tanie, to drogie" - tak strasznie żal ściska dupkę, żeby jednorazowo zainwestować grubszy hajs w porządne buty na kilka sezonów, pięknie odszyty płaszcz, torebkę lub dobre serum do twarzy, ale za to ochoczo szastamy groszem na kolejne bzdury - trzeci rozświetlacz, piąte szamponidło, dziesiątą odżywkę do włosów, kolejny peeling na promce w ross, wór "całkiem niezłych, za tę cenę" łachów z lumpa, okazyjne chińskie sandałki z plastiku etc.) 

Chaos na zewnątrz lubi się podstępnie wkradać do umysłu, niestety... Na mnie takie kiepskie feng shui działa z mocą wołu - nic mi się nie chce, nie potrafię zebrać myśli ani wykrzesać z mózgownicy jakiejkolwiek kreatywnej iskierki... Jestem rozdrażniona i zmęczona. Regularne oczyszczanie przestrzeni jest niesamowicie terapeutyczne, jednak trudno uporządkować swoje życie "z wtorku na środę", dlatego u mnie ten proces zachodzi w "rzutach", przypomina torsje przy zatruciu - i właśnie na uczucie strucia polecam solidną serię chlustającycyh womitów :)

Pozdro szejset, odezwę się wkrótce!

Toyad & Weltszmerc.

...ale moje brwi nigdy nie będą minimalistyczne :P